Majowy „Wiersz Miesiąca” to utwór Bolesława Leśmiana. Poeta jest przekonany o tym, że słowo nabiera wartości kiedy trafia do zainteresowanego odbiorcy. Ukochana podmiotu lirycznego jest przykładem idealnego słuchacza. Uważnie przyjmuje słowa partnera, dzięki czemu odkrywa pełnię ich znaczenia. Autor przedstawił wyjątkową relację między dwojgiem zakochanych ludzi. Para
rozumie się bez słów, kobieta wie co ma na myśli jej ukochany, nawet jeśli on nie potrafi tego wyrazić – to się nazywa porozumienie dusz.
Bolesław Leśmian urodził się w Warszawie. Część źródeł podaje, że przyszedł na świat w roku 1877, sam Leśmian wskazywał rok 1878, natomiast płyta nagrobna na Cmentarzu Powązkowskim podaje rok 1879. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Lesman. Zmienił je zapewne za radą swego wuja – Antoniego Langego, krytyka, poety i nowelisty. Według innej wersji do „spolszczenia” nazwiska miał nakłonić pisarza Franciszek Fiszer – legenda cyganerii okresu modernizmu i lat II Rzeczypospolitej.
Pierwsza faza twórczości Leśmiana pozostaje pod wpływem dobrego przyjaciela – zwolennika
i apostoła modernizmu Zenona Przesmyckiego. Właśnie na łamach redagowanego przez Miriama pisma „Chimera” publikował swe teksty. W roku 1911 poeta współzakłada Teatr Artystyczny w Warszawie,
w którym również reżyseruje. Powstają tzw. dramaty mimiczne: „Pierrot i Kolombina” i „Skrzypek opętany”. W tych sztukach Leśmian nawiązywał do teatru Grecji antycznej oraz do mimu rzymskiego, usuwając słowo na rzecz gestykulacji aktorów.
Pierwszy zbiór poezji „Sad rozstajny” ukazał się w roku 1912, jednak nie wzbudził zbyt dużego zainteresowania czytelników ani krytyki. Rok przed wybuchem I wojny światowej wydane zostały „Klechdy Sezamowe” – oryginalne interpretacje orientalnych baśni i opowieści. W kręgu fantazji i baśni pozostają też „ Przygody Sindbada Żeglarza” oraz „Klechdy polskie”. Po wybuchu wojny twórca zamieszkał w Łodzi, gdzie pełnił obowiązki kierownika literackiego Teatru Polskiego. Szersze zainteresowanie poezją i samą postacią Bolesława Leśmiana pojawia się po mianowaniu go na członka nowo powołanej przez Prezydenta RP Polskiej Akademii Literatury (1933).
Elementy baśniowe i fantastyczne zaczerpnięte z folkloru i poezji ludowej oraz zmysłowy konkret stają się w twórczości poety tworzywem refleksji metafizycznej i egzystencjalnej. Człowiek jest tworem ułomnym, rozpiętym między naturą a kulturą. Słynna jest inwencja słowotwórcza Leśmiana i jego kreacyjne opisy przyrody. Odnowił również polską lirykę osobistą m.in. erotyk.
Dzieła Bolesława Leśmiana, chociaż odosobnione na tle jemu współczesnych twórców polskich, łączą się wielorako z folklorem, tak polskim jak i słowiańskim oraz polską tradycją poetycką. Czerpiąc
z utworów ludowych oraz dawnych mistrzów, poeta wprowadzał neologizmy i neosemantyzmy oparte na mowie staropolskiej i gwarze ludowej, zespalał też baśniową fantastykę i groteskę z sensualną obserwacją konkretu, zwłaszcza przyrody. Budował w ten sposób styl poetycki wizyjny i realistyczny jednocześnie. Wyrazem inwencji poetyckiej było odnowienie tradycyjnych form liryki osobistej nacechowanej erotycznie oraz liryki elegijnej, a obok tego ukształtowanie nowego typu ballady o ludowej stylizacji oraz poematu baśniowo-filozoficznego.
Bolesław Leśmian zmarł w Warszawie w 1937 roku. Po II wojnie światowej zainteresowanie twórczością Bolesława Leśmiana przeżyło swój renesans, ukazały się wydania utworów zapomnianych i rozproszonych (Utwory rozproszone, 1962), powstały liczne prace naukowe oraz relacje wspomnieniowe.
